آموزش نویسندگی خلاق



می دانست کسی خانه نیست ، ولی باز نگاهی به اطراف کرد و خیالش که راحت شد ، آب دهانش را انداخت روی آخرین لکه و با پارچه ای قرمز رنگ حسابی پاکش کرد . با وسواس همه جای پنجره را وارسی کرد ، دیگر لکه ای نبود . نگاهی به ساعت انداخت ، چیزی به ساعت ده صبح نمانده بود ، کنار پنجره ایستاد. آفتاب تا سومین چنار محوطه ی بیرون خانه کشیده شده بود .

  

****************
         -  زیاد سر پا می ایستید ؟ 
         -  بله . 
         -  پرستارید؟ 
         -  نه . 
         -  آرایشگرید؟ 
         -  نه . 
         -  پلیس راهنمایی هم که نمی توانید باشید ، پس دلیل این همه ایستادن شما چیست ؟ 
         -  من از ساعت ده صبح می ایستم و با دوستم یک رمان زیبا را می خوانیم تا ساعت دوازده . او که می رود دوباره می ایستم و گنجشک ها ی درخت چنار را می شمارم . 
          دکتر نفس عمیقی کشید و عینک اش را از روی صورت اش برداشت و آن را روی میز گذاشت و با صندلی چرخدارش تا دیوار سفید پشت سرش عقب رفت ودست هایش را درهم قفل کرد و با تعجب به زن نگاه کرد. زن با خودش فکر کرد که دکتر ارتوپد انگار به یک خرچنگ هفتاد کیلویی نگاه می کند که یک لاک پشت هم وزن خودش را با چنگال هایش گرفته و بعد ازتصویر خرچنگی خودش با لاک پشت ، خنده اش گرفت . 
         - باید هم بخندید!  این جمله را پزشک با لحن عصبی و تمسخرآمیزی گفت . زن با بی تفاوتی نگاهی به دکتر انداخت و گفت : 
         - ببخشید اگرناراحت شدید ولی دیدن یک خرچنگ هفتاد کیلویی که شکل من است و یک لاک پشت هم وزن اش را با چنگال هایش گرفته ، کمی خنده دار است ، به نظر شما این طور نیست ؟ 
          دکتردندان هایش را به هم فشرد و آب دهان اش را  آن چنان قورت داد که زن احساس کرد، یک بچه وزغ را درسته می بلعد و این بار اشک در چشم هایش جمع شد و بی درنگ به دکتر گفت :  
          - چطور دلتان می آید یک بچه وزغ زنده را بی رحمانه قورت دهید ؟ چطور؟  
          دکتربا چشم های ترس زده اش  به زن خیره شده بود و زن دراین خیال بود که  حتما بچه وزغ بی گناه هنوز توی شکم گنده ی دکترزنده است و ازاین که شکم او گنده بود خوشحال شد و لبخندی زد و گفت : 
          - چقدر خوشحالم که شکم شما گنده است . 
          چشم های پزشک آن چنان گرد شد و پره های دماغش به قدری ازهم باز که انگارچیزی نمانده بود  همه ی اجزای صورت اش از زورعصبانیت کنده شوند وبعد با شدت خودش را با صندلی چرخدارش به میزبزرگش رساند و روی برگ نسخه اش شروع به نوشتن کرد ودرهمان حال با صدایی که شبیه فریاد بود ، گفت : 
          - درد پاهای شما به علت ایستادن زیاد است و در واقع شما واریس دارید، آخرچه کسی دوساعت سرپا می ایستد وکتاب می خواند و گنجشک ها را می شمارد؟ برایتان دارو می نویسم ، از ایستادن زیاد هم خودداری کنید، درعین حال شما را به یک دکتر اعصاب و روان معرفی می کنم ، شاید مورد شما عصبی هم باشد . کجایید خانوم ؟  
          با صدای دکتر، زن چشمش را ازروی شکم گنده ی دکتر برداشت و با تعجب به اوچشم دوخت وگفت : 
          -  من توی شکم شما بودم ، داشتم فکر می کردم بچه وزع بیچاره در چه حالی ست ؟                             
          دکترهمان طورکه ایستاده بود ، با تشنجی آشکار، نامه ی مشاوره ی  دکتر روانشناس را به طرف زن دراز کرد و گفت :  
         - بفرمایید خانوم بفرمایید! 
         زن ایستاد و به آرامی نامه را گرفت و گفت : 
         - ولی دکتر من هنوز پاهایم درد می کند ، لازم است که بازهم پیش شما  بیایم ؟                              

         دکتربی آن که به زن نگاه کند ، سریع روی صندلی اش نشست  و گفت  :   

        -  نخیر خانوم نخیر. همان دکتر روانشناس درد پاهای شما  مداوا می کند                .

 
****************

  

         زن نگاهی به اطراف انداخت و مثل هر روز آب دهان اش را روی یک لکه ی کوچک انداخت و با دستمال ساده ی قرمز رنگ لکه را پاک کرد و بعد کنار پنجره ایستاد و منتظر ماند تا مرد بیاید و زیر سایه ی چنار پیر محوطه روی نیمکت چوبی بنشیند و کتاب رمانش را باز کند تا با هم شروع به خواندن کتاب کنند.

****************

         دکتر روانشناس نامه را خواند و به آرامی روی میز گذاشت و به زن گفت : 
         - مشکلتان را بگویید . 
         زن همان طور که چشم دوخته بود به پروانه های روی پرده ی  کرم رنگ پشت سر دکتر ، گفت: 
         - پاهایم درد می کند. به دکتر ارتوپد هم گفتم ولی او گفت که شما باید مرا ببینید ! 
         -  بله ! ایشان  برایم نوشته اند که علت اصلی درد پاهای شما سر پا ایستادن زیاد است ! درسته؟        
         -  بله درسته. من می ایستم و با دوستم که یک آقای محترم است ، کتاب می خوانیم و بعد که او می رود ، گنجشک های درخت چنار را می شمارم . 
        - خب ! کتاب را معمولا نشسته می خوانند . شما هم بهتر است بنشینید کنار دوستتان و با هم کتاب بخوانید ، ولی گنجشک ها را چرا می شمارید ؟ علت خاصی دارد ؟ 
         زن با هیجان گفت: 
         - اگر بنشینم ، دیگرکتاب را نمی بینم . آخر دوستم پایین  پنجره ی خانه ی من روی یک نیمکت چوبی زیر سایه ی یک درخت چنار می نشیند و من هم از قاب پنجره می ایستم و با هم کتاب را می خوانیم ! 
        دکتر روانشناس با تعجب نگاهی به زن انداخت و گفت :  
         - از آن فاصله شما چیزی می بینید ؟                                                                                    
         زن خودش را جلو کشید و انگار که بخواهد یک رازبزرگ را با کسی درمیان بگذارد، آهسته گفت : 
         -  چشم های من بسیار تیز بین است دکتر! 
         دکتر نفس عمیقی کشید و گفت : 
         - و گنجشک ها ؟ آن هارا چرا می شمارید ؟ 
         زن آهی کشید و  گفت :  
         - خدا گنجشک ها را خیلی دوست دارد، مگر شما این را نمی دانید ؟ من هرروز گنجشک ها را می شمارم وتعدادشان را توی یک دفترچه یادداشت می کنم ، به دوستم قول داده ام حساب آن ها را داشته باشم . بچه که بودم پدربزرگم برایم اسمارتیز می خرید و می گفت اگر قوطی اسمارتیزها را خالی کنم وآن ها بشمارم و دوباره سر جایش بریزم ، زیادتر می شوند. او راست می گفت و من هر وقت این کار را می کردم  آنقدر تعدادشان زیاد می شد که دیگر توی قوطی جا نمی گرفتند . حالا هم من هر روز گنجشک ها را می شمارم تا تعدادشان بیشتر شود. 
         وانگار که فلسفه ی مهمی را بیان کرده باشد ، دست به سینه و با لبخند پیروزمندانه ای  به پشتی صندلی تکیه داد و خیره به چشمان دکتر روانشناس منتظر ماند تا او حرف هایش را تایید کند .                                                                                                                                                                           
          - این عالی است ، من نمی دانستم وممنونم که مطلب به این مهمی را به من گفتید واما ممکن است بگویید  موضوع کتابی که با دوستتان می خوانید چیست ؟ 
          زن با خوشحالی گفت : 
         - معلوم است ،  یک داستان عاشقانه . 
         دکتر بلافاصله گفت : 
         - چه خوب! می توانید تا این جای داستان را که با دوستتان خوانده اید برایم تعریف کنید ؟ 
          زن صندلی اش را جلو کشید و خودش را به میز نزدیک کرد و با نگرانی گفت : 
         - نه، نمی توانم . 
         - چرا؟ 
         - چون تمام داستان را فراموش کرده ام . 
          دکترنگاهی به زن انداخت و در صندلی راحتی فرو رفت و با مهربانی گفت : 
         - از آن مرد برایم بگویید ، از دوستتان . 
          زن نگاهی به پروانه های زرد روی پرده ی کرم رنگ پشت سر دکتر انداخت و گفت : 
         -  از کدام مرد ؟ 
         -  همان مردی که پایین پنجره ی خانه ی شما روی یک نیمکت چوبی می نشیند و با هم رمان می خوانید! 
          زن همان طورکه به پروانه ها چشم دوخته بود بدون توجه به سوال دکتر، پرسید : 
          - شما می دانید چند  پروانه روی پرده ی اتاقتان هست ؟ 
          دکتر برگشت و نگاهی به پرده انداخت و گفت : 
          - نه ! من تا به حال آن ها را نشمرده ام . 
         - ولی من همه ی آن ها را شمردم و چند تایی راهم که لای چین پرده دیده نمی شدند ، به تعداد شان اضافه کردم ، شما شصت و هفت پروانه دارید آقای دکتر. 
          دکتر دوباره در صندلی چرمی اش فرو رفت و دستی به چانه اش کشید و گفت : 
         - ممنونم که آن ها را شمردید ، حالا از  دوستتان بگویید. از آن مرد که با هم رمان می خوانید . 
         زن با هر دودست شروع کرد به مالش دادن پاهایش و درهمان حال و بدون این که نگاهی به دکتر بیاندازد گفت : 
         -  شما کدام مرد را می گویید؟ من فقط گنجشک ها را دوست دارم و پروانه ها را . گنجشک های درخت چنارزیرپنجره ی خانه ام وپروانه هایی که رنگشان زرد است وروی پرده های کرم رنگ می نشینند  و از آن دوست شما هم متنفرم که بچه قورباغه ها را قورت می دهد ولی خوشحالم که شکم گنده ای دارد. من فقط پاهایم درد می کند و دلم می خواهد پنجره های خانه ام هیچ لکی نداشته باشند ، شما به من بگویید چکار کنم تا درد پاهایم خوب شود ؟ خواهش می کنم . 
         دکتر چشم دوخته بود به زن که معصومانه پاهایش را مالش می داد و بعد روی برگ نسخه چیزهایی نوشت و به زن گفت : 
        - این داروها را طبق دستور مصرف کنید و اما می خواستم بدانم طرح پرده ی خانه ی شما چیست     خانوم  ؟                                                                                                                                                                                                       
         زن از مالش پاهایش  دست کشید و با تعجب نگاهی به دکتر کرد و مثل کسی که متهم به انجام کار ناشایستی شده و باید پاسخگو باشد ، گفت   :                                                                                                                                                                             
         - دکتر! پنجره های خانه ی من پرده ندارد ولی باورکنید من هر روز لکه ها را پاک می کنم.                   
         دکتر که اضطراب و نگرانی زن را دید ، با آرامش به او گفت :                                                   
         - نه! نه! مهم نیست و چرا شما اینقدرنگران لکه ها هستید ؟                                                          
         زن با تعجب معصومانه ای رو به دکتر کرد و پرسید    :                                                                
         -  یعنی شما نمی دانید که چقدر لکه ها بی رحم  هستند ؟ شما حتما می دانید ، می دانید که لکه ها می خواهند مرا از دوستم دور کنند ، وقتی لکه ها پاک می شوند من به دوستم نزدیک ترمی شوم ، چطورشما که یک   دکترهستید این موضوع مهم را نمی دانید ؟                                                                                    
          جمله ی آخر را زن با بغضی آشکاربیان کرد و دکتر که اضطراب و هراس او را دید، بلافاصله گفت :               
  
                  
  
         -  معلوم است ،معلوم است که من می دانم چرا لکه ها باید هرروزپاک شوند، فقط فراموش کرده بودم. به طور قطع لکه ها که پاک می شوند شما دوستتان را بهتر می بینید   .                                                    
          
         زن خودش را به جلو کشید و مثل این که بخواهد جمله ی  ناتمام دکتر را کامل کند ، گفت :                        
      - و به او نزدیک ترمی شوم .                                                                                                      
         دکتر که احساس کرد موفق بوده و توانسته آرامش زن را به اوبرگرداند با خوشحالی جمله ی او را تکرارکرد و گفت :                                                                                    
                          
         - بله و به او نزدیکتر می شوید  .                                                                                               
         دکتر از روی صندلی چرمی بلند شد و روبروی پنجره ایستاد و خیره ماند به پروانه های زرد روی پرده . با خود فکر کرد دراولین فرصت پروانه ها را خواهد شمرد . درهمان حال دکترارتوپد را مجسم کرد با قورباغه ای که توی شکمش شنا می کند ، از تجسم آن صحنه خنده اش گرفت وپیش از این که رویش را برگرداند لب هایش را جمع کرد و نگاهی به زن انداخت که چشم دوخته بود به پروانه ها. زن زیبا بود ، بلند قد با چهره ای گندمی ، چشمانی به رنگ عسل و یک بینی خوش تراش و گونه هایی برجسته .  مانتوی قهوه ای ساده ای پوشیده بود و روسری اش که هم رنگ چشمان اش بود و آرایش ملایم اش ، چهره اش را معصوم ترنشان می داد.می دانست که بیشتر ازاین نباید از زن بپرسد و ادامه ی گفت و گو بیهوده است ، فقط دنبال راهی بود تا بتواند زن را به آرامش برساند و او را از توهمات پیچیده اش نجات دهد . دوباره برگشت و نگاهی به پرده ها انداخت . پرده هایی که همین اواخر همسرش آن ها راانتخاب کرده بود . ناگهان فکری به خاطرش رسید و رو به زن کرد و  گفت :

         - می خواهم به شما بگویم که پروانه های زرد رنگی که روی پرده های کرم رنگ هستند می توانند کاری کنند که پاهای شما هرچه زودتر خوب شود و بعد به پرده اشاره کرد و گفت :  از این طرح پارچه در راسته ی پرده فروش ها بسیار است و البته من می توانم آدرس دقیق مغازه ای که این طرح پارچه را دارد ، از همسرم سوال کنم و به شما بگویم ، همین امروز برای خریدن و دوختن پرده اقدام کنید و آن را به پنجره های خانه اتان آویزان کنید ، مطمئن باشید  با این کار درد پاهایتان به مرور بهترخواهد شد.  

                                      

****************

         زن روی مبل چرمی سیاه ،روبروی پرده ی کرم رنک نشسته بود و فکر می کرد چقدر پروانه های زرد برای بهبود بیماری واریس مفیداند و با خودش فکر می کرد ، ای کاش همه ی مردها شکم های گنده داشته باشند و چقدر خوب است که آدم هر روز لازم نباشد لکه ها را با آب دهانش پاک کند . 
        آخرین جرعه چای را سرکشید و نگاهی به ساعت انداخت . ساعت  ۱۰صبح بو د، ناگهان با هراس از جایش بلند شد و خودش را به پنجره رساند ، بیرون پنجره را نگاه کرد و وحشت زده به عقب برگشت . چنگ زد میان موهایش و با عجله  پارچه قرمزرنگ را خیس کرد و پرده را کنار زد و با شدت شروع کرد به پاک کردن شیشه ها ومرتب با نگرانی زیردرخت چناررا نگاه می کرد و گاهی ناامیدانه خیره می ماند به نیمکت چوبی . مستاصل شده بود اما به یک باره مانند دانشمندی که کشف تازه ای کرده باشد ، شروع کرد به کندن پرده ها و دوباره پشت شیشه پنجره ایستاد و نفس عمیقی کشید و با لبخند دست راستش  را آرام  روی شیشه ی پنجره گذاشت  . 
        آباژور زرد قدیمی را روشن کرد . روی کاناپه ی چرمی سیاه دراز کشید و پرده کرم رنگ را روی خودش انداخت و پاهایش را جمع کرد ومچاله شد زیر پروانه های زرد  و با خودش فکر کرد ، حالا پروانه ها به او نزدیک ترند و درد پاهایش زودتر خوب می شود . 
          چشم هایش را بست و آرام خوابید .       

  
             
            
          
  
  


    پارتی بازجویی 

همچنین متن این داستان را می‌‌توانید در ادامه مطلب بخوانید.

http://true-story.blogfa.com

پارتی اقرار 

جلسه‌ی سوم:

فکر می‌کنید لازم است، باز همه چیز را بگویم:. من و آقایان آبی و زرد در خانه‌شان را زدیم، البته قبلش می‌دانستند که ما می‌رویم، قرمز از در بالا آمد، کوچه خلوت بود، من خودم دقت کردم، محال است کسی او را دیده باشد، قرار شد پشت درخت‌های انبوه حیاط منتظر باشد، تا اگر مشکلی پیش آمد عمل کند، درخت‌ها در عکس‌های شناسایی مشخص‌اند. ما را راحت قبول کردند، عادی عادی و حتا صمیمانه، البته مشکوک بودم، شما که نبودید، نمی‌توانم حالم را توضیح بدهم، آخر در همان اول صحبت، ننشسته، برای‌مان شربت پرتقال آوردند، آن هم توی لیوان‌های دسته نقره‌ای، که نمونه‌اش را در دکورشان چیده بودند. بله فقط خودش بود و زنش، همین دو نفر، نه هیچ‌کس دیگری، قرمز تمام دور و اطراف را گشت، هیچ‌کس نبود، من و دو همکار دیگر تمامی اتاق‌ها را گشتیم، کس دیگری نبود و گرنه دلیلی نداشت اسمش را نیاوریم. بله مطمئن شدیم که هیچ‌کس دیگری نیست، اگر بچه توی آن خانه بود، باز صدایی می‌آمد، منظورم صدای تلویزیون یا چیز دیگری ست، یعنی اگر بچه توی خانه بود، آن‌ها چیزی نمی‌گفتند؟ . نه. هیچ صدایی نمی‌آمد، بله کاملا مطمئن‌ام کس دیگری داخل ساختمان نبود، نکند شما چیزی می‌دانید؟.

هردوشان جلوی ما خودمانی بودند، نشستن، حرف زدن، خندیدن؛ همین چیزها شکم را بیشتر می‌کرد، همان‌طور که در عکس‌ها دیده‌اید، مرد ربدوشامبر قرمز، زنش هم بلوز و شلوار نخی پوشیده بودند، زن هیچ آرایشی نداشت، مشخص بود موهایش هم مدت‌ها رنگ نشده، از سیاهی ریشه‌ی موها عرض می‌کنم، هر از گاهی چیزی به ما تعارف می‌کرد، کارمان را راحت کرده بود، نمی‌گذاشت وقفه‌های کلامی طولانی پیش بیاید، ما تنها خواستیم برای‌مان چای بیاورد که البته جزء برنامه بود، مرد منتظر بود تا ما ابهام درسی‌مان را بگوییم، زن روی مبل کنار شوهرش، دست به زانو نشسته بود، مرد از روی مبل تکان نخورد، تا نشسته بودیم، پیپ‌اش را پر می‌کرد؛ با آرامش و شمرده شمرده جواب حرف‌های‌مان را می‌داد، همین حوصله و خونسردی‌اش آقایان دیگر را عصبی کرده بود، آن‌قدر که زرد شربتش را خورد، که البته در گزارش تخلفات ثبت شده و در ردیف اقدامات نظارتی تقدیم کرده‌ام، مرد مدام می‌پرسید، کجا دانشجویش بوده‌ایم، همان‌طور که برنامه‌ریزی شد، گفتم دانشجوی میهمان یکی از دانشکده‌ها بوده‌ام و بقیه از دوستان من هستند، زن که می‌دید ما شربت نمی‌خوریم، به آشپزخانه رفت تا شربت‌های گرم‌شده را عوض کند، یا شاید چای بیاورد، از این‌جا به بعد را باید بگویم؟ آخر به صورت کامل در گزارش هست.

بسیار خوب؛ من و زرد دنبال زن به آشپزخانه رفتیم، زن اول می‌خندید، می‌خواست که ما به زحمت نیفتیم، بعد هول کرد، هجوم برد به طرف در، زرد معطل نکرد با همان سیمی که آماده شده بود، کار زن را تمام کرد، به سالن که برگشتیم، مرد با چشمان باز روی زمین افتاده بود، آبی از روی سینه‌اش بلند شد، ربدوشامبر را مرتب کردیم و پیپ را دستش دادیم، دور چشم‌های مرد سیاه شده بود، چیزهایی که لازم بود را در سرشان تزریق کردیم، خاکستر داغ پیپ، روی مبل را سوزانده بود، فکر کردم لازم نیست، به شما زنگ بزنیم، سریع مبل را با مبل هم‌شکلش عوض کردیم، فقط مشکل مبل جدید محکمی‌اش بود، آخر مبل قدیمی فرو رفته بود و گود انداخته بود، آبی و زرد آن‌قدر روی مبل پریدند تا گود شد، مرد را گذاشتیم روی مبل و زن را کنارش خواباندیم، من اجاق گاز را باز کردم، بررسی نهایی را انجام دادیم، همه‌ی آثار کاملا پاک شد، از کیوسک سر خیابان به پلیس زنگ زدیم، آن‌قدر سر کوچه ماندم تا پلیس آمد، تکمیل گزارش پلیس چند دقیقه‌ای طول کشید، نه نه اول آتش‌نشانی آمد، ببخشید فراموشم شده بود، همان شب مشخص شد که آب جوش سر رفته و اجاق گاز را خاموش کرده، گاز هم همه جا را گرفته، ما دنبال‌شان تا پزشکی قانونی رفتیم، قرمز زودتر از ما رسیده بود، سریع گزارش آتش‌نشانی را تایید و دستور دفن را صادر کرد، گزارش پزشکی قانونی و آتش‌نشانی ضمیمه است، نامه‌ی دفن توی پرونده به نام پزشک دیگری غیر از قرمز است که البته با صلاحدید شما بود. گزارش پلیس هم آماده است که به محض شماره خوردن، تقدیم‌تان می‌کنم. بقیه‌اش را که خودتان می‌دانید.

از این‌جا به بعد را هم بگویم؟ خوب دستور دفن تحویل خانواده‌شان شد، ما دیگر کاری‌شان نداشتیم، دیروز صبح هم مراسم تدفین‌شان بود، این‌ها عکس‌های مراسم است، صحبت از چیزی نشد، خیلی‌ها می‌گفتند زن همیشه شه بوده و چای و شیر روی اجاق گاز سر می‌رفته. نه راجع به کس دیگری صحبت نشد. هیچ هیچ. تا حالا مگه کسی چیزی گفته؟. ما نفر سوم را از دهان شما می‌شنویم. نه عصبانی نیستم. خوب قبول دارم، هر خبری را باید پی‌گیری کرد، ولی به ما هم حق بدهید، بعد از آن اجرای خوب، توقع نداریم بازجویی شویم. اگر نفر سومی وجود داشت، عملیات متوقف می‌شد. می‌دانم فقط تکمیل پرونده است، اما ما اسمش را می‌گذاریم، بازجویی. بله فقط آن دو نفر بودند، به حیثیت حرفه‌ای‌ام قسم می‌خورم.

جلسه‌ی پنجم:

.حتما آقای زرد این‌ها را گفته، سیم که به گردن زن محکم شد، شروع کرد به چنگ انداختن، من هرچه شکستنی بود جمع کردم، تمام چینی و بلورجات را بردم به یک کنار و بعد از تمام شدن کار، آشپزخانه را مرتب کردیم، خودتان تاکید کرده بودید که وقت تلف نشود، اگر چیزی می‌شکست جمع کردن و جایگزین کردنش کلی زمان می‌برد، من خودم را انداختم روی زن، تمام شانه‌اش توی بغلم بود. بله این مال وقتی ست که زن برای آوردن چای به آشپزخانه رفت، من و زرد هم دنبالش رفتیم، یادم نیست مرد چه کار کرد،. چی، قبلا گفته بودم که رفته بود شربت پرتقال بیاورد؟ خوب فرقی نمی‌کند، اول زن خجالت‌زده گفت، به زحمت ما راضی نیست، توی همان لحظه‌ها بود که زرد سیم را که از قبل حلقه کرده بود انداخت گردن زن و سیم را محکم کرد، نگران جای سیم نبودیم، تزریقات اثر سیم را لااقل در ظاهر درست می‌کرد . زن چیزی نگفت، ما هیچ صدای دیگری را نشنیدیم، باز می‌گویم فقط همان دو نفر بودند، صدای مرد که نیامد، زن هم فقط دست و پا انداخت، حتا جیغ نکشید، من پیش خودم می‌گفتم اگر زن جیغ بکشد، قرمز می‌پرد داخل خانه و چتر ایمنی‌مان به هم می‌خورد، اما زن فقط با چشم‌های بیرون‌زده به زرد نگاه می‌کرد، هیچ صدایی از زن بلند نشد، آبی را هم که می‌شناسید، سریع و بدون صدا مرد را روی زمین انداخته بود، باورتان نمی‌شود، من حتا صدای افتادن مرد را نشنیدم، البته شاید چون زن تقلا می‌کرد چیزی نشنیدم.

.آهان، بله؛ بغل آشپزخانه یک محوطه‌ی کوچک روباز بود، دور تا دورش بشکه‌های خالی و پر گذاشته بودند، یک طرف کدو و از این‌جور چیزها روی هم تلنبار شده بود، چون لازم نبود، توی صورتِ‌جلسه نیامده،. بله من آن‌جا را بررسی کردم، چون می‌خواستم کسی آن‌جا نباشد. هیچ موردی نبود. چاه فاضلاب را هم نگاه کردم، ترسیدم کسی داخلش باشد. قبول دارم باید در گزارش می‌نوشتم. مختارید که به هسته‌ی نظارت گزارش کنید. بله قصور از ما بوده که این قضیه را به شما منتقل نکردیم، فکر می‌کنم برای یک عملیات به آن ابعاد، چنین بی‌مبالاتی آن هم غیرعمد، قابل چشم‌پوشی باشد، چاه فاضلاب محکم بود، شاید چون نمی‌خواستند بو بیرون بزند، در چاه را برداشتم و تویش را نگاه کردم. بله همه‌ی این کارها بعد از تمام شدن کار، انجام شد، سقف اتاق پشتی نرده‌کشی بود، هر کسی از روی پشت‌بام می‌توانست داخل آشپزخانه را ببیند، خودم بالای پشت‌بام را کنترل کردم، از روی پشت‌بام به جایی که ما زن را خاموش کردیم، دید نداشت، اما باز خطر نکردم. بله خودم رفتم و تمام پشت‌بام‌های خانه را بررسی کردم، خانه که می‌دانید، ویلایی بود و خانه‌ای به آن راه نداشت. حرف شما درست، اما منطقی نبود قرمز را از توی حیاط بکشانم داخل، بله درست است، وظیفه‌ی قرمز بود، ولی خوب دیگر، همه چیز سریع پیش آمد.

نه از چه چیزی بترسیم؟ ما سه نفر همان کاری را می‌کردیم که باید می‌کردیم و هر عمل و حرف‌مان توی گزارش هست، من هیچ‌وقت قرمز را نیرو فرض نکردم، شاید کارمند خوبی باشد اما در ستاد و کارهای اداری، نه عملیات و اجرا.

به من مربوط نیست قرمز چه گفته، او را شما به گروه ما تحمیل کردید و گرنه در برنامه‌های قبل، از این اداها خبری نبود، من هیچ وقت با کم‌سابقه‌ها کار نمی‌کردم و نمی‌کنم، بچه‌سال‌ها برای جلب توجه هر کاری می‌کنند، هر حرفی می‌زنند، . بله من عصبانی هستم، متأسف‌ام؛ باید بگویم بیش‌تر از شما ناراحت‌ام. این که یک بچه گم شده به ما ربطی ندارد. از آب خنک‌تان متشکرم. بله در مراسم تدفین خیلی‌ها از یک بچه‌ی گمشده حرف می‌زدند، مگر در این باره در گزارش‌مان نیست؟. خوب اگر نبوده یادمان رفته، واقعاً این قدر مهم است؟. من مطمئن‌ام که هیچ کس دیگری، چه بچه و چه بزرگ وجود نداشت، در هیچ کجای تحقیقات به بچه بر نخوردیم. غیر از قرمز که می‌دانید از من خوش‌اش نمی‌آید، هیچ‌کس صدای آدم دیگری را نشنیده است، آبی و زرد هم فقط دو نفر را دیده‌اند. روال کار ما همین است، حتا با خودمان حرف نمی‌زدیم، هر کسی کارش را بلد بود، حتا در دفاتر رسمی بچه‌ای از آن‌ها ثبت نشده است، شما هم اصرارتان بی‌مورد است، . به هر حال من الان میهمانی دعوت دارم و این‌جا را ترک می‌کنم. این چه برخوردی ست، مثل این‌که شما فراموش کرده‌اید من به میل خودم این‌جا آمده‌ام.


جلسه‌ی ششم:

. بچه‌ای در کار نبود، اگر هم منظورتان حرف‌های آن زنی است که هر روز می‌رود سر قبر دو نفرشان گریه می‌کند، او خواهر زن است، ما تحقیق کرده‌ایم، روزی ده بیست تا قرص اعصاب می‌خورد، یک ماهی هم آسایشگاه روانی بستری بوده، بله او ادعا می‌کند، که بچه‌اش چند هفته خانه‌ی زن و شوهر میهمان بوده، بقیه هم از بچه‌ی گم‌شده‌ی زن می‌گویند، اما فقط اوست که می‌گوید، بچه‌اش توی آن خانه بوده، نامه‌ی بستری شدنش و نظر پزشک معالج‌اش این‌جاست، این هم پرونده‌ی کامل پزشکی‌اش. شاید بچه را طوری سر به نیست کرده و حالا به زور می‌خواهد توی این قضیه جایش بدهد، متاسفانه شما هم دنبال حرف یک دیوانه را گرفته‌اید.

دوباره بگویم؟. ما چهار نفر بودیم، قرمز از در بالا آمد، من و آبی و زرد رفتیم داخل، دو نفر بودند، تلفنی گقته بودیم که دانشجویان سابق‌ایم، اوضاع کاملا عادی جلو رفت، سریع کار را تمام کردیم و بعد از این که مطمئن شدیم همه جا پاک است، بیرون آمدیم، بعد از این دو هفته شما دنبال چه هستید؟. بله ما در چاه را برداشتیم، چون از آن محوطه تمام آشپزخانه دیده می‌شد، خوب یک عمل احتیاطی بود، توی چاه چراغ انداختیم، هیچ‌کس آن داخل نبود، فقط بوی گند بالا می‌زد. بله آقای قرمز درست شنیده، گمانم دله بود یا یک گلدان، که برای اطمینان بیش‌تر توی چاه انداختیم، صدای افتادنش توی چاه، بلند صدا داد، کل این کارها بیش‌تر از یک دقیقه طول نکشید. فکر می‌کنم زرد وقتی داشت گلدان را می‌انداخت توی چاه، هول کرد، ترسید خودش هم توی چاه بیفتد، جیغ خفیف و کوتاهی کشید، شاید قرمز همین جیغ را شنیده و به شما گزارش کرده است. خودتان می‌دانید که بهترین جا برای پنهان شدن توی چاه است، یعنی نباید در چاه را برمی‌داشتیم؟.

بله ما بچه‌ای ندیدیم. بچه‌ای در آشپزخانه نبود، این چیزی ست که شما می‌گویید، یعنی شما فکر می‌کنید اگر بچه‌ای توی آشپزخانه یا توی اتاق پشتی‌اش، یا هر جای دیگر بود ما با شما هماهنگ نمی‌کردیم؟. اگر به ما اطمینان ندارید بروید چاه را بگردید، نباید عمقش زیاد باشد. چی؟. واقعا ممنون‌ام. اصلا توقع نداشتم، دست شما درد نکند توی این فاصله شما داشته‌اید در مورد ما‌ها تحقیق می‌کرده‌اید، اگر قرار بود همه جا را بگردید، فایده‌ی این جلسه‌ها چیست.

چیز مهمی را پیدا کرده‌اید، باید به‌تان تبریک گفت، همه توی لوله اسید می‌ریزند، تا لوله‌ها نگیرد. خوب مگر فقط ما‌ها به اسید قوی دسترسی داریم. هر ابزارفروش یا مکانیکی اسید قوی می‌فروشد، احتمالا چون پولدار بوده‌اند، اسید کاری ریخته‌اند، تا بهتر و زودتر تاثیر کند. خوب حتما همان روز اسید را مستقیم ریخته‌اند توی چاه که اثری توی لوله‌ها نیست، خیلی‌ها برای این‌که لوله‌های‌شان، بله لوله‌هایشان خراب نشود، فقط توی چاه اسید می‌ریزند، این طوری بوی بد داخل آشپزخانه نمی‌آمده، می‌دانید که زن‌ها به بوی بد در آشپزخانه حساسیت دارند. من نمی‌فهمم که چرا به این‌جا آمده‌ام، آخر من که مسئول همه‌ی چیزهایی که توی آن چاه بوده که نیستم، توی چاهی که توالت و حمام به‌اش راه دارند، گل و چمن که نیست، این‌که لباس دخترانه هم توی چاه بوده که به من مربوط نیست، می‌خواهید من جوابگوی همه‌ی توالت‌هایی که آن‌ها رفته بودند، باشم؟. من دیگر در این جلسه‌ی لعنتی نمی‌مانم، باید بروم و دیگر به سوال‌های مسخره‌ی شما جواب نمی‌دهم، لباس سر هم دخترانه. چه چیزهایی می‌شنویم. کارمان به کجا کشیده.

جلسه‌ی هشتم:

این بار را فقط به خاطر شما آمده‌ام. ما گروه چهارنفره‌ای بودیم. نه نه خواهشاً اصرار نکنید، جزییات را نمی‌گویم، همه چیز داخل صورت‌جلسه آمده، کاری را که به ما محول شده بود، به بهترین شکل انجامش دادیم، فقط نکته‌ی تاریک کار این‌جا بود که یکی از همکارها از این‌که به عنوان نگهبان بیرون به کار گرفته شده بود، دلخور بود و گرنه بقیه‌ی کار با موفقیت انجام شد، دو نفر بودند، زن و شوهر. در همه‌ی مراحل تحقیقات همین دو نفر شناسایی شده بودند. همه‌ی جزییات زندگی‌شان را می‌دانستیم، وزن، قد، بیماری، حتا ساعاتی که برای خرید بیرون می‌روند، می‌دانید که حتا جنس سیم‌هایی که استفاده کردیم، حساب‌شده بود، یعنی اگر بچه‌ای توی آن ساختمان بود ما نمی‌فهمیدیم. واقعاً این حرف شما برای گروه تحقیقات توهین‌آمیز است. بله ما همراه‌مان اسید نداشتیم و هیچ لباسی را توی چاه نینداختیم، در ضمن هیچ مدرکی هم کم نشده و در همه‌ی مدارک به همین دو نفر اشاره شده. شما همه را ناراحت کرده‌اید، این را رسماً تقاضا می‌کنم، باید از ما معذرت‌خواهی شود. قرمز باید علناً از ما سه نفر عذرخواهی کند، در ضمن این آخرین جلسه‌ای ست که اجازه می‌دهم صدایم را ضبط کنید.

         

  


 مقاله درآمد و حواشی  جامعه نویسندگان 

گزارش خبری با لایه افزایی و افکت مستند نما

سهم نویسنده ایرانی از بازار 

از گروه فرهنگ و هنر، نگارستان هُژبر _ زیرمجموعه نهاد ریاست جمهوری ،برآن شدیم که گزارشی جامع و میدانی از حال و روز نویسندگان فرهیخته و مستقل کشورمان تهیه کنیم . با رعایت اصول حرفه ای و دریافت مجوزهای لازم از سازمان حراست و بازرسی کل کشور ، لیست ثبت شده ای از میزان فروش آثار ادبی و آثار نوشتاری علمی از جمله مقالات ،پژوهشنامه ، کتب کمک آموزشی بدست آوردیم ، در مرحله ای بالاتر و با م و پیشنهاد اهالی فرهنگ و هنر ، برای کشف میزان متوسط کسب درآمد یک نویسنده ی مستقل ، به اداره ی مالیات بر درآمد مراجعه کرده که عاقبت به دفتر ثبت اسناد طبقه بندی شده ی دولتی زیرنظر وزارت کار ارجاع داده شدیم و لیست جامع و ثبتی از قراردادهای ناشرین ، انتشارات دولتی ، نیمه دولتی ، خصوصی با نویسندگان متفرقه ی داخلی ، که مبلغ تعیینی آنان بر مبنای ریال ثبت گردیده است بدست آوردیم . در این برگه ی کاغذی و کم رنگ اسامی بسیار زیادی ستون وار به صف ایستاده بودند که مقابل هر کدامشان یک عدد یک رقمی بود ، در میانه ی این ستون ، اکثرا جلوی نام هر نویسنده عددی حدود 8تا 5 بچشم میامد که بمفهوم فروش هشت اثر در شش ماهه ی دوم امسال بود. کمی پایینتر اعداد به 2یا 4اثر میرسید ، اما بالای لیست و برای شش نویسنده ی صدر نشین ، اعداد از یک رقمی به دو رقمی متغیر بود ، و اختلاف های مابین اعداد در رتبه های نخستین حیرت آور و دور از باور بود . مثال __ رتبه ی چهارم لیست متعلق به خانم الف پ بود با 14اثر فروخته شده و رتبه ی اول متعلق به خانم سین جیم با 28اثر فروخته شده . سپس به میزان پرداخت مالیات بردرآمدشان توجه کردیم تا با علم بر اینکه مالیات بر درآمد هر فروش اثر پنج درصد است نسبت به کل مبلغ دریافتی این عزیزان برسیم . بطور تقریبی خانم سین جیم در شش ماهه ی ابتدایی سال جاری در آمدش صفر ریال ولی در شش ماهه ی اخیر صدو هجده میلیون ریال بوده که متوسط درآمد ماهیانه اش میشود زیر دومیلیون تومان. برای کسب اطلاع از سوالاتی بی جواب همچون این پرسش که چگونه یک فرد طی شش ماه هجده داستان به ناشرین فروخته با رتبه ی او ل لیست تماس گرفتیم که ایشان تمایل به همکاری در پاسخگویی به پرسش هایمان نداشتند . ناگزیر به رتبه ی دوم در لیست رجوع کردیم ، با آمار 26اثر ثبت قرارداد شده در لیست مالیات . ایشان باتوجه به رتبه دوم از لحاظ تعداد اثار فروخته شده از دیدگاه درآمد کسب کرده بواسطه ی 26قرارداد ثبتی موفق به دریافت مبلغ بالاتری از شخص رتبه ی اول شده بودند و با اینکه حاضر به همکاری نبودند اما به نکته ی ظریفی اشاره داشتند ، آنهم اینکه معیار رتبه بندی لیست ما نباید تعداد آثار باشد بلکه باید میزان مبلغ دریافتی باشد

اینبار و در لیست جدید اوضاع کاملا متفاوت بود و اکثر اسامی آشنا بودند و توجه به تعداد کم آثار فروخته شده یشان طی شش ماهه ی دوم مبالغ ریالی قابل توجه ای کسب نموده و با این اعتصاب بطبع مالیات بیشتری نیز داده بودند . 

آقای اورنگ شال پور رتبه ی اول لیست اما گمنام ترین نویسنده ای بود که باتوجه به کسب رتبه ی اول ، از ایشان هیچ اثری در قفسه های کتابخانه ها موجود نبود . درتوضیح این مورد ، ایشان فرمودند که گویا حق امتیاز چاپ اثرشان را با حق اسم نویسنده فروخته اند و بابت همین امر نیز بیست درصد از مبلغ تعیینی را به توافق اولیه افزوده اند.

 

چندروز بعد.

  مستندی از آمار و ارقام درآمدهای شش ماهه ی اخیر سال جاری (نیمه ء دوم شش1397شمسی) بدستمان رسید 

تا به این لحظه که درون ساختمان فرهنگ و هنر طبقه هفتم دفتر شماره یازده نشسته ایم تا به اتفاق یکدیگر به رگهای این گزارش واژه واژه جان دهیم و پیکره اش را شکل ببخشیم ، سراپا غرق حیرتیم ک چگونه افرادی با جایگاه اجتماعی و سن و سال ما (پرسنل دفتر 11) که مثلا خیره سرمان عناوین فرهنگ و هنر را یدک می‌کشیم از مسائل پیچیده و متفاوت با تصور عامه ی افراد در بطن جامعه ی نویسندگان کشور بی اطلاع و ناآشنا هستیم .   

 با توجه به بی تجربگی و رفتار اشتباهی که از جانب بنده و همکاران خبرنگار میدانی موسسه فرهنگ و هنر در نشر سنا رویداده بود به هیچ وجه جسارت و شهامتش در وجودم یافت نمیشود تا در کمال پررویی و پوست کلفتی باز برای باردیگر از این انتشارات یاری بطلبم . 

چند مدتی در حدود پنج الی شش روز میگذرد و تمام تقلا و کوشش های مستمر تیم چهار نفره ی دفتریازده برای یافتن شماره های تماس یکی از پنج شخص نویسنده ی اول در لیست سایه بی نتیجه می ماند ، همگان هنگام صحبت های غیر حضوری و تلفنی به طرز عجیبی تغییر لحن و رفتار میدهند و در کل منکر صحبت هایی که همین هفته ی قبل در دفتر انتشارات خودشان برای خانم رمضانپور بیان کرده اند میشوند .

یعنی خ رمضانپور دروغ گزارشاتش را تحویل داده تا سیاه نمایی کند؟ 

 کم کم تمامی حرکات و رفتار های مبهم خانم رمضانپور پیش چشمم تداعی میشود ، از اضطراب های ناگهانی و بی دلیلی که موقع سرهم کردن گزارشاتش بروز میداد تا تاخیرهای بی دلیلش صبح ها ، از غیبت های پرتکرار و بی اجازه اش کم کم شک هایم به تردید های عمیقی تبدیل میشود و برای تحقیق بیشتر به درون اتاق کارش میروم و هر لحظه از تخیلات بدبیانانه ام یک بادکنک زاده میشود و در عالم غیب و خیالات فانتزی ام بالای سرم معلق بین زمین و هوا بلاتکلیف میماند ، کمی به یادداشت های چسبیده به در و دیوار دقت میکنم ، پوست تخمه ی ژاپنی در هر زاویه ی کوری ریخته شده ، بروی تکه کاغذی قدیمی و فرسوده جمله ای با حروف فارسی و دستخط خوش اما سبک شکسته ، نوشته شده ، گویی که مطلب مهمی باشد که اینچنین رمزگذاری شده !.

زیرا کاملا بر من عیان است که اگر آنرا جلوی آیینه گرفته و به تصویرش بنگریم آنگاه براحتی خوانا و قابل فهم خواهد شد. جرقه ای در ناخودآگاه ذهنم زده میشود _ تک تک دفعاتی که خانم رمضانپور با آیینه ی کوچک جیبی اش به سرویس بهداشتی ورود و خروج میکرد را در خیالم مرور میکنم ، چطور تاکنون متوجه ی طرز برخورد مشکوکش نشده بودم ؟!. چشمم به چهار کنج فرسوده ی دفترش دوخته میشود ، براستی یک شخص چه نیازی به این همه آیینه دارد.؟. باید از محتوای این تکه کاغذ نواری شکل و رمزی آگاه شوم ، برمیخیزم تا سمت ضلع سوم اتاق نَمور بروم که کاغذ از دستم می افتد و حین رسیدن به کف اتاق در هوا چندین بار چرخ میزند و قتی خم میشوم آنرا بردارم متوجه میشوم که متن درست و صحیح نوشته شده و این من بودم که ظاهرا تا بدان لحظه کاغذ را پشت و رو نگه داشته بودم ، و چون جوهر ماژیک از سطح نازک کاغذ عبور کرده است از آنسویش نیز انعکاسش آشکار گردیده ، ولی خب باز تمام اینها فرقی در اصل ماجرا ندارد ، زیرا همچنان در نظرم معنا و مفهوم این جمله کاملا غیر معمول و عجیب است ، برویش نوشته شده : __ 

__ کلمه ء برو ، کُلی پرواز فو آیداست .

خب یعنی چی؟ کلمه ء برو کلی پراز فو آیداست؟ معلومه که رمزی درونش نهفته ست از شگی و بی نظمی اتاق کارش خوشم می آید مثل شخصیت خودش است اما از وقتی به همکارانم نسبت به من توجه ی بیشتری نشان داده و هربار پس از حضور من درون جمع عکس العمل خشک و رسمی بروز میدهد ناراحت میشوم ، حتی در کمال پررویی به من تهمت بدبینی و شکاکیت زده ، درحالیکه خودش جاسوس بوده و ما بیخبر بودیم ،

___در همین اندیشه ام که به یکباره بالون تَوَهُماتم که بالاسرم و درون فضای ابری تخیلاتم به پرواز در آمده را حضوری ناگهانی و ورود بی اجازه ی خانم رمضانپور به داخل دفتر پاره میکند و میترکاند ، و تازه 

قیافه ی حق بجانبی هم نیز میگیرد ، با جدیت و محکم میگویم؛

• چندبار بگم قبل از ورود به دفتر درب بزنید! اوه اوه عجبی سوتی _ِ بدی دادم ، چونکه اینجا که اصلا دفتر من نیست ! اینجا اتاق کار اونه. . از نگاه تیز و شاکیه اون سریع متواری میشم ، و از ساختمان مرکزی فرهنگ و هنر میام بیرون . داخل کافه ی خیابان روبروی مجتمع زعفرانیه نشسته ام دوستم ندارم به اتفاقات اخیر فکر کنم ، ولی توجه ام به تکه کاغذ درون جیبم جلب میشود بیرونش میاورم ،دوباره سروته نگهش داشته ام ، برمیگردانمش، و مجدد از نو میخوانمش : 

___ کَلَمِ بُروکلی پُر از فواید است

اوه خدای من عجب احمقی ام من. اینکه راجع به فواید سبزیجات نوشته ، حتما واسه گزارش جدید خانم رمضانپوره که پیرامون تغذیه ی اورگانیک و تاثیرش روی حافظه ست !?.

کمی بیشتر در افکارم بازنگری میکنم . راجع به اینکه آیا واقعا لیست سایه حقیقی هست و وجود خارجی داره؟ یا بلکه صرفا زاییده ی ذهن خانم رمضانپوره ؟!

 

همچنان به تلاش های خودم در نامه نگاری های اداری و درخواست پاسخ و یا ارسال تقاضا نامه ادامه میدهم اما ظاهرا یکجای کار میلنگد از خانم کتایون قربانی تقاضا میکنم تا به نشر ارشدان در قیطریه برود و تحقیق کند که آیا چنین مطالب و روایت عجیبی از وجود لیست سایه را آنان به خانم رمضانپور گفته اند؟ اگر اینچنین است پس چرا در ارتباطات مخابراتی اعم از فکس و تلفن و پیامک منکر وجود لیست سایه میشوند ؟؟.

 

در نهایت آبدارچی موسسه یعنی مشت کریم به نکته ی ظریفی اشاره کرده و میگوید که اصطلاح سایه استعاره از ناپیدا ودر خفا بودن است .خب خودم زودتر نفهمیده بودم؟.

 

یکروز بعد 

سلام، چی شد کتی (کتایون قربانی) ؟ 

_تایید کردش ، با خونسردی ازم یه چیزایی پرسید .

•مثلا چی پرسیدش؟

_سوال کرد مگه مدیر دفتر 11 فرهنگ و هنر خول و چله؟ 

•چی؟. منظورش به رمضانپور بود یا که منظورش به خودت بود ؟ 

/کتایون مث همیشه و تمام لحظاتی که از گفتن حرفی خجالتش میگیره ،و یا عصبانیه ، سرش رو انداخت پایین و بشکل زمزمه هایی مبهم و طولانی پاسخ داد و همزمان ه

با تیک عصبی دگمه های مانتوی کوتاهش رو همش باز و بسته کرد و زیرلبی یواش گفت؛

_خب اینکه سوال کردن نداره ، جواب داخل پرسشش اومده بود . وقتی ک میپرسه مدیر اتاق 11 مگه خول و چله؟ خب معلومه که با مشت کریم آبدارچی نیست ، با تایپیست یعنی منم ک نیست ،با خبرنگار میدانی یعنی خانم رمضانپور هم نیست. پس حتما با مدیره یعنی شما خب

•این حرفو کی زد ؟ دکتر شهاب ؟ 

هر دو تاشون. البته اقای بیک زاده هم گفتش که چطور یه فرد که جایگاه سازمانی و پُستِ مدیریتی داره اینقدر هالو و کم شعوره که انتظار داره واسه نویسندگان در سایه ، لیست ثبتی توی وزارت کار وجود داشته باشه ! یا که مثلا یه نویسنده ی تراز اول از نوع سایه وار بخواد فروش غیرقانونی و و پشت دست فراصنفی اثرش رو ثبت رسمی کنه. مگه شما توی این مملکت زندگی نمیکنید؟ مگه نمیدونید خرید و فروش هر اثر ادبی چطوریه؟ خب اگه قرار باشه نام خالق حقیقی هر اثر به نام نویسنده اش ثبت بشه که اون شخص معروف میشه

_خب بشه ، چه ایرادی داره ؟

[]آخه یه نویسنده ی سایه ، لبریز از دغدغه های متفاوت تر از اینه که بخواد اولویت هاش ژست نویسندگی و کسب شهرت باشه . آدم معروف که وقتش رو نداره ، انگیزه و نبوغ آش رو حتی اگر هم داشته باشه باز براش بصرفه تر در میاد ک از یه سایه ی توانمند و بی ادعا یه اثر ناب و قوی رو به مفت خریداری کنه

_ شنبه lرسیدو من شخصا راهی نشر راشدان شدم . ، آقای بیکزاده لحظه ی سلام و علیک بطور وسواسگونه ای ساسبند رو بروی شانه ی پیراهنشون تنظیم میکنند ، و یا مابین فاصله هر گفتو شنود با انگشت اشاره شون ابروهای پرپشت مردانه شون رو به بالا هول و حالت میدند و گاه اب دهانی به انگشت اشاره اش میزند و تیکه ی مثلثی شکل ریش باقیمانده زیره لبش را تَر میکند 

_سلامون عالیکم ، وقت بخیر دکتر شهاب تشریف دارند ؟

• نخیر ، یعنی بله . اما در جلسه هستند

_ من از موسسه ی فرهنگ و هنر هژبر خدمت میرسم ، در راستای تهیه گزارش جامع پیرامون درآمد نویسندگی در ایران اسلامی.

•امرتون رو بفرمایید 

_ والا عرضم به حضورتون برای من کمی سوء تفاهم شده ، من با نویسنده های معروفی که همگی میشناسیم تماس گرفتم و در مورد در آمدشون صحبت کردم و پرسیدم که آثار خودتون مث رمان یا داستان کوتاه رو چند قیمت میفروشید ؟ اما در مقابل سوالم ، پوزخند تلخی میزدند و فرمودند ؛ (ما که اثر خودمون رو نمیفروشیم بلکه اثار رو میخریم و روانه ی مسیر دریافت مجوز های لازم میکنیم ، سپس هم چاپخانه ، و نشر و قسمت پخش و توزیع کتابها که سرانجام به قفسه های کتابفروشی ها میرسد و به مخاطب عرضه میشود). آقای بیکزاده من از حرفاش گیج شدم

• دقیقا کجای ماجرا براتون مجهوله؟

_اینکه من به معروف ترین نویسندگان این مرز و بوم تماس گرفته و ازشون راجع به در آمد نویسندگی در ایران پرسیدم ولی اونا در کمال تعجب ازم سوالی در پاسخ سوالم پرسیدند و گفتند که خب چرا پس با من تماس گرفتید؟ باید با نویسنده ی اثارم تماس بگیرید!. من پرسیدم مگه شما خودتون خانم جیم الف نیستید؟ گفتند که بله خودمم. بعد گفتم مگه شما نویسنده ی آثار خودتون نیستید؟ ایشون با بی ادبی چند جمله ی توهین آمیز گفتند به بنده و خندیدند قطع کردند .

• خب اگر در آمد نویسندگی رو میخواید جویا بشید باید با یه نویسنده ی سایه صحبت کنید، پس چرا رفتید به شماره ی تماس اسامی روی جلد کتب تماس گرفتید؟ 

،_بسیار خب ، ممکنه به من بفرمایید این نویسندگان در کدوم موسسه ،دانشکده ، سازمان و یا نهاد ادبیاتی تشریف دارند تا بنده برم باهاشون مصاحبه کنم؟

• ظاهرا شما در کل توجیح نیستید ، یه نویسنده ی حقیقی که تا خرخره گرفتار دغدغه های زندگیشه و اصلا سطح اجتماعی و جایگاه شخصیتیش بطوری متفاوت از اسامی روی جلده. 

_ میشه بیشتر توضیح بدید من نمیفهمم اینا چه ربطی به مسئله داره؟

_در کل یه نویسنده ی تازه کار حتی اگر تمام وقت هم کار کنه ، و بخواد یه اثر ناب و متفاوت خلق کنه ، و اون رو ثبت و دریافت مجوز و ثبت رده بندی کتابخانه ملی و مجوز فیپا ، و مجوز ارشاد و عبور از ممیزی و تیغ تیز سانسور کنه اون وقت تازه بعد شش ماه پروسه ی اداری و کاغذ بازی مجبور میشه کد شابک بگیره ، حالا اینها در صورتیه که چندین مرتبه ناچارن رمان یا اثرش رو بنا ب دستور نظارت پیش از چاپ ، اداره ارشاد و و. تغییر و سانسور کرده ، پس برای کد شابک و مقوله ی چاپ و نشر و توزیع اثر ، به بودجه ی بالایی نیازمنده که از تواناییش خارجه ، و در نهایت با خودش میگه که تا حالاش چندین میلیون پولو ال وقت بابت بستن رمان و شش ماه وقت بابت دریافت مجوز و اخذ کد فیپا و . سپری کردم ، و الان تازه رسیدم به نقطه ی هیچ و صفر مرزی ، چون هنوز هم هیچ کتابی روانه ی بازار نکردم ، و همچون افراد معمولی بشمار میروم چون اگر ادعای نویسندگی کنم بی شک از من میخواهند چند اثر ارایه دهم ، و خب زنبور بی عسل به تعبیری عالم بی عمل پس عزمش رو جذب میکنه تا هرطور شده 10000تا جلد بده زیر چاپ ، و به هر انتشاراتی رجوع میکنه میفهمه که باید حتی بالای بیست میلیون تومان هم از جیب هزینه کنه تا براش تیراژ بزنند و بدند اثرش رو زیر چاپ. خب همگی ناامید میشند و در نهایت حاضر میشوند که کسی بیاید و اعلام آمادگی کند و اثرش را بگیرد و چاپ و روانه ی بازار کند و در قبالش تمامی سود عاید شده را برای خودش بردارد. خب این روال تا چند سال تکرار و آثاری بنامش چاپ میشود ، اما دریغ از یک ریال درآمد، فقط میتواند پوزش را بدهد، و خب سن سال بالا میرود ، نیاز به در آمد ، و امرار معاش ، در نهایت اگر معروفیتش به مانند میم مودب پور ، فهیمه رحیمی ، دولت آبادی ، ره اعتمادی ، صادق هدایت برسد ، باز هم سهم نویسندگی هر اثر در نهایت امر ده درصد یا به ندرت 12درصد است. 

خب پس هر فرد زیرکی برای گذران زندگیش و کسب در آمد ، آثارش را به هدف و نیت فروش و دریافت پول بیشتر مینویسد ، و تنها راهی که ممکن است به نویسنده بطور مثال 30 درصد برسد آن است که شرایط خریدار را قبول کند ، و اثرش را با حق اسم نویسنده واگذار کند ، یعنی خریدار اسمش را بجای نویسنده میزند ، 

خب حالا شما رفته اید و به خریداران اثار تماس گرفته اید و در آمد نویسندگی شان را جویا میشوید؟ خب کمی خنده آور نیست؟ 

 

*»**»**»**»**»**» *»**»**»**»**»ًٌٍُْ

     کارگاه داستان کوتاه _هنرکدهءسروش#   

     *//hhtp شاهین کلانتری# 

     *\\hhtp شهروزبراری صیقلانی#

 *»ْ*»**»**»**»**»**»**» *»**»**»*»ًٌٍْ

 

 

 امرار معاش از راه نوشتن و ترجمه در جامعه‌ای که شمارگان کتاب‌های منتشر شده آن به هزار نسخه و کمتر می‌رسه کاری بیش از شعبده که به معجزه شبیه هست به همین دلیل تعداد نویسندگان و مترجمانی که تنها از راه فروش کتاب‌هایشان زندگی بگذرانند از انگشتان یک دست هم نمی‌کند مگر آنان که درویش‌وار کنج قناعت گزیده‌اند یا قارون‌وار بر گنج زر نشسته‌اند. حکایت پر آب چشم گذراندن چرخ زندگی با آب باریکه (یا به بیان بهتر رودخانه موسمی) قلم زدن به ناچار جامعه را به سمتی سوق داده که نویسندگی به مفهوم شغل در آن شکل نگیرد و بالطبع نویسنده حرفه‌ای نیز در آن جایی نداشته باشد و همین موجب می‌شود خالقان آثار ادبی برای اینکه بتوانند زندگی روزمره خود را بگذرانند ناچارند پی شغلی بگردند و در بهترین حالت ممکن است که در جایی مشغول شوند که نسبتی با نوشتن دارد. چنین نویسندگانی لاجرم بخش عمده‌ای از روز را برای وظایفی که این شغل‌ها به‌عهده آنها می‌گذارند صرف می‌کنند و اگر شغل دوم و سوم و رسیدن به مشکلات جاری خانواده و. اجازه دهد جان بی‌نفس خود را برای تولید آثار ادبی که توقع می‌رود خلاق هم باشد به‌کار گیرند. بدیهی است انتظار شاهکارهای ادبی از چنین موقعیتی نه تنها غیرمنصفانه که غیرمنطقی است. با این اوصاف بد نیست بدانیم از میزان قیمت کتابی که می‌خریم چه میزان به نویسنده و مترجم می‌رسد.

 

سهم ناشر

هرچند به ظاهر به‌طور متوسط ۵۰ درصد قیمت پشت جلد کتاب به ناشر می‌رسه ولی در عمل با کم کردن هزینه‌های تایپ، ویرایش، نسخه‌خوانی، طراحی جلد، چاپ، صحافی، انبارداری، حمل و نقل و هزینه‌های جاری دفتر نشر، مثل حقوق کارمندان و حسابدار و بررسی کتاب‌ها، در عمل کمتر از ۲۵ درصد عاید ناشر می‌شود که این میزان گاه در چاپ نخست کتاب‌ها (به‌دلیل افزایش هزینه‌های اولیه مثل فیلم و زینک) کمتر نیز می‌شود. البته باید خواب سرمایه در زمان فروش نرفتن کتاب و انتظار برای طی شدن روند اداری نشر را هم به مشکلات آنان بیفزاییم. با توجه به این موارد به نظر می‌رسد داشتن موسسه نشر آنچنان‌که از بیرون گود دیده می‌شود شغل پردرآمدی نیست مگر برای ناشرانی که خود کتابفروشی دارند و به این طریق علاوه‌بر سهم فروش کتاب هزینه پخش کتاب را نیز از چرخه تولید حذف می‌کنند.


سهم پخش

موسسات پخش کتاب، رابط بین ناشر و کتابفروشان هستند. معمولا این موسسات کتاب را با تخفیف ۴۰ درصد از ناشر به‌صورت امانی دریافت می‌کنند و با تخفیف ۲۰ درصد به کتابفروشی‌ها می‌فروشند. از این‌رو می‌توان گفت سهم موسسات پخش نیز از قیمت کتاب ۲۰ درصد است ضمنا با توجه به اینکه کتابفروشان عموما پس از فروش، با چک بلندمدت سهم این موسسات را پرداخت می‌کنند، موسسات پخش هم سهم ناشر را عموما نقدی نمی‌پردازند. هزینه‌های شرکت‌های پخش کتاب عبارت است از حقوق کارکنان و بازاریاب‌ها، حمل و نقل و انبارداری. علاوه‌بر اینها باید دشواری رقابت دربازار با شرکت‌های پخش دیگر را نیز در نظر گرفت.


سهم کتابفروش

کتابفروشان همان‌طور که گفته شد به‌طور متوسط ۲۰ درصد قیمت پشت جلد را از آن خود می‌کنند که در مقایسه با دیگر کالاهای مصرفی این میزان، سود غیر متعارفی به نظر نمی‌رسد؛ به‌ویژه برای کتاب در جامعه‌ای که جزو اولویت‌های اصلی افراد قرار ندارد و متاع پررونقی محسوب نمی‌شود. از میان کتابفروشی‌ها نیز تنها آنان که در مکان‌های پر رفت و آمد شهر واقع شده‌اند از درآمد نسبتا قابل قبولی برخوردارند به عنوان مثال در پایتخت، خیابان انقلاب حوالی دانشگاه تهران و خیابان کریمخان، آن هم با سرمایه‌های چند میلیاردی وگر نه کتابفروشان خیابان‌های فرعی به زحمت از پس مخارج خود بر می‌آیند. با این همه حتی صاحبان کتابفروشی‌های بزرگ هم گاه وسوسه می‌شوند سرمایه‌ خود را برای کاسبی‌های دیگر و پربازده چون خرید و فروش مسکن هزینه کنند یا فروشگاه‌های عظیم خود را به بانک‌ها کرایه دهند!



*»**»**»**»**»**»

سهم نویسندگان و مترجمان

حق تالیف یا حق ترجمه در کشورمان بر حسب نوع قرارداد با ناشر، هم از نظر نوع و هم مقدار متفاوت است. گاه مولف یا مترجم با ناشر به توافق مشی‌رسند که امتیاز اثر در ازای مبلغی به موسسه انتشاراتی واگذار شود. هر چند عموما نویسندگان و مترجمان به‌دلیل امید داشتن به چاپ‌های متعدد از آثارشان، ترجیح می‌دهند درصدی از هر چاپ را نصیب خود کنند، در مواقعی بنا به توافق طرفین کل امتیاز واگذار می‌شود که بالطبع بیش از درصد یک نوبت چاپ است. عرف حق تالیف و ترجمه در کشورمان حدود ۱۰ درصد است. این میزان برای مولفان و مترجمان تازه‌کار کمتر و گاه تا ۵ درصد، در مواقعی کمتر از این و حتی در چاپ نخست، صفر است اما برخی نویسندگان و مترجمان صاحب‌نام بنا به استقبال از آثارشان و تلاشی که ناشران برای جذب آنان در رقابت با دیگر ناشران دارند تا ۱۵ درصد هم افزایش می‌یابد. حال باید دید با توجه به متوسط ۱۰ درصد حق تالیف و ترجمه آیا نویسندگان از این راه قادر به امرار معاش هستند؟ برای مثال اگر نویسنده‌ای به‌طور حرفه‌ای روزانه چند ساعت از وقت خود را صرف نوشتن رمان کند و نوشتن آن با ویرایش و بازنگری حدود یک سال طول بکشد. با فرض اینکه رمان ۳۵۰ صفحه‌ای با شمارگان ۱۰۰۰ نسخه به قیمت ۲۵هزار تومان به فروش رود، با توجه به درصد نویسنده از قیمت پشت جلد کتاب، دو میلیون و ۵۰۰ هزار تومان نصیب وی می‌شود؛ یعنی به‌طور تقریبی ماهی ۲۱۰ هزار تومان!


 سهم نویسنده رمان نویس          
گفتگوی اختصاصی مجله ی ادبی چوبک   با نویسنده شین براری  
   Majale Adabi   chobak   مجله ادبی چوبک  نسخه 97  آبان 1396  صفحه42   ستون وسط    سطر  پنجم 

  1.          میزان در آمد شما  بطور متوسط  ماهیانه چقدر  است ؟   
  2.    شوخی میفرمایید؟  من که پس از انتشار چاپ نخست کتاب داستان بلند  هاجر   و حواشی مربوطه که غضب ورزانه و هدفمند منو در لیست نامریی  ممیزی و سازمان نظارت پیش از چاپ و  سانسور چی ها  قرار داد  سبب شد برای چاپ مجدد با تیراژ  ده هزار جلد  مخالفت و  از طرفی هم  برای  نشر  و چاپ و فروش  آثار جدید نیز  با  پدیده ی  بایکوت و  لیست سیاه  مواجه کرد.   و عملا درآمد منو صفر کرد.
       پرسش _   
 

وضع برای مترجمان هم چندان بهتر از نویسندگان نیست. با توجه به اینکه در کشورمان در غیاب کپی رایت، مترجم از همان امتیاز مولف برخوردار است و ناشران با آنان همانند مولفان قرارداد می‌بندند. در صورتی که مترجم پرکار در سال دو رمان ۳۵۰ صفحه‌ای نیز ترجمه و به ناشر بسپارد باز در ماه مبلغی معادل ۴۲۰ هزار تومان عایدش می‌شود. همان‌طور که ملاحظه می‌شود در کشورمان با این میزان شمارگان کتاب، با تمام تلاشی که نویسندگان و مترجمان به خرج می‌دهند باز درآمد ماهانه آنها یک چهارم و نصف حداقل حقوق مصوب وزارت کار است که عملا به شوخی بیشتر شبیه است تا شغل. البته در این میان برخی نکات را نباید از قلم انداخت؛ مثلا با توجه به اینکه نویسنده و مترجم را حرفه‌ای فرض کرده‌ایم حق بیمه ماهانه را نیز باید از مبالغ ذکر شده کسر کنیم. همچنین غیرقابل چاپ شدن برخی آثار از نظر ممیزان ارشاد یا ناشر، قسط‌‌بندی حق‌التحریر و ترجمه با چک‌های طویل‌مدت را هم باید به این مشکلات بیفزاییم. از این گذشته نباید از نظر دور داشت که نوشتن رمان حاصل عرق‌ریزی روح و نتیجه تجربه زیستی است و نمی‌توان از نویسنده توقع داشت مانند کارخانه ماشین‌سازی در خط تولید خود سالانه مدل جدیدی از محصول ارائه دهد.

 

نوشتن نیازمند سفر، مطالعه و فراغ بالی است که عملا تولید کتاب در هر سال را ممکن نمی‌کند. آثار مترجمی که به شتاب، سالی دو رمان ۳۵۰ صفحه‌ای را روانه بازار می‌کند نیز دیدنی است. هرچند ممکن است بعضی نویسندگان و مترجمان به حال همتایان غربی خود غبطه بخورند و گمان کنند اکثر آنان از چنین مشکلاتی فارغ هستند ولی واقعیت این است اکثر آنها نیز با مسائلی مشابه دست به گریبانند با این تفاوت که برای نویسندگان مطرح و حرفه‌ای در آن سوی آب‌ها حداقل شمارگان ۱۰ هزار نسخه است و البته حساب کسانی که از مرزهای شهرت گذشته‌اند (که البته تعدادشان اندک است) جداست. با خواندن این سطور شاید این بار که کتابی را به دست گرفتید و با دستی لرزان در جیب، نگاهی به پشت جلد آن انداختید به یاد بیاورید که نویسنده و مترجم آن با چه خون دلی و باچه مبلغ ناچیزی عصاره اندیشه و دانش خود را تقدیم شما کرده اند و با طیب خاطر از خیر اندک جیفه دنیوی بگذرید.                     شین براری   


شهریار قنبری  

 نام داستان: "تب‌خال"
نویسنده: شهریار قنبری
 فرمت: PDF
 حجم: 68 کیلوبایت
برای دانلود نسخه pdf داستان روی تصویر زیر کلیک کنید.

http://true-story.blogfa.com

همچنین متن این داستان را می‌‌توانید در ادامه مطلب بخوانید.


http://true-story.blogfa.com

تب‌خال


- آبی کبالت
پنجره را آنقدر تند آن باز می‌کنم که لبه‌‌اش به پیشانی‌ام می‌خورد. داخل خیابان شلوغ است و همه جمع شده‌اند. دست به پیشانی‌ام می‌کشم و خون روی آن را پاک می‌کنم. دوباره به خیابان نگاه می‌کنم. نمی‌دانم چه خبر شده است. یک دفعه او را می‌بینم. پیراهن آبی‌اش وسط ازدحام جمعیت توجه‌ام را جلب می‌کند. من هم یک پیراهن درست شبیه همان را دارم. خون روی پیشانی‌ام شره می‌کند. از کنار ابرویم احساسش می‌کنم که وارد چشمم می‌شود. یک لحظه چشمم را می‌‌بندم و با دست آن را پاک می‌کنم. به خیابان که نگاه می‌کنم نیست. به طرف دستشویی می‌روم. آیینه را بخار گرفته است. خودم را نمی‌توانم ببینم. از راه پله‌ها به سرعت پایین می‌روم. در باز است و اغلب همسایه‌ها داخل خیابان هستند. اما هرچه اطراف را چشم می‌اندازم، پیدایش نمی‌کنم. بین جمعیت همهمه‌ای است. به سر خیابان می‌روم و برمی‌گردم. بعد تا ته خیابان را هم می‌گردم. نیست. به کلی ناامید می‌شوم. همین که به طرف خانه برمی‌گردم دوباره او را می‌بینم. درست از روبرویم می‌آید. سرش را پانسمان کرده است. آن قدر نگاهش سرد است که احساس می‌کنم اصلن مرا نگاه نمی‌کند. دلم می‌خواهد با او حرف بزنم اما انگار حرف زدن یادم رفته است. او آرام از سر خیابان می‌رود و ناپدید می‌شود. دوباره خون توی چشمم شره می‌کند. دست روی زخمم می‌گذارم و به خانه می‌روم. سرم مورمور می‌شود و می‌خارد. گوش‌هایم زنگ می‌زند. احساس می‌کنم چیزی توی سرم وول می‌خورد. صورتم داغ داغ شده است. به زمین خیره نگاه می‌کنم و مرتب روی زمین تف می‌کنم. تمام بدنم می‌لرزد. روی زمین زانو می‌زنم. سه پایه‌ی نقاشی را می‌گیرم و بلند می‌شوم. دست به طرف گوشی تلفن که روی طاقچه است می‌برم اما آن را پیدا نمی‌کنم. اتاق دور سرم می‌چرخد‌. احساس می‌کنم توی سرم پر از موریانه است. روی کاناپه دراز می‌کشم. تلفن روی کاناپه است. وقتی تلفن را می‌بینم تازه یادم می‌افتد که قطع است. چشم‌هایم را می‌بندم و سرم را روی بالش می‌گذارم. خیال می‌کنم زبانم را گاز گرفته‌ام. چند دقیقه که می‌گذرد حالم بهتر می‌شود. اما هم‌چنان احساس می‌کنم چیزی توی سرم وول می‌خورد. سه‌پایه‌ی نقاشی جلوی چشم‌هایم است و تابلوی نصفه نیمه‌ای که سه سال پیش شروع کرده‌ام و ناتمام مانده، چرک شده است. روی صندلی روبروی سه‌پایه می‌نشینم. دست روی تابلو می‌کشم. دستم کثیف می‌شود. دلم می‌خواهد قلم را بردارم و شروع کنم. اما هیچ میلی به کشیدن نقاشی احساس نمی‌کنم. یک دفعه یاد همان فرد توی خیابان می‌افتم. کاش می‌توانستم چهره‌اش را روی تابلو ثبت کنم اما.
- نقاشی که نقاشی نکشه تموم شده، مرده.
- سنگ تراشی، این کاریه که می‌خوام انجام بدم. آره، نقاشی یه هنر زنونه‌اس. ازش بدم میاد. حالیته؟
همیشه این حرفِ زنم توی گوشم است و جواب احمقانه‌ی خودم. دروغ.دروغ.دروغ.آنقدر دروغ گفته‌ام که خودم هم دارم دروغ‌های خودم را باور می‌کنم.
- نقاشی که نقاشی نکشه. نقاشی که. نقاشی که نقاشی . .
رنگ آبی را بر می‌دارم و مشتی رنگ روی تابلو می‌مالم. تابلو صدای زیری می‌دهد و می‌شکند. پشتش را که نگاه می‌کنم موریانه آن را خورده است. حتا سه پایه را هم خورده است. تابلو را پرت می‌کنم وسط اتاق و سه پایه را هم با لگد می‌شکنم. دلم می‌خواهد همه‌ی تابلوهای این سال‌ها را خرد کنم. زیر هرکدام را که نگاه می‌کنم موریانه آن را خورده است. روی کاناپه می‌نشینم وسرم را پایین می‌اندازم. دوباره احساس می‌کنم چیزی توی سرم وول می‌خورد. به دست‌شویی می‌روم تا دست‌هایم را تمیز کنم. آیینه‌ی دست‌شویی شکسته است وخرده‌ریزه‌هایش کف دست‌شویی را پر کرده است. اصلن حوصله‌ی جمع کردنش را ندارم. آب هم قطع است. شیر آب را تا ته باز می‌کنم، بی فایده است. احساس تشنگی می‌کنم. رنگِ روی دست‌هایم هم دارد خشک می‌شود. رنگ آبی، رنگ آبی کبالت. دوباره یاد همان آدم توی خیابان می‌افتم. دوست داشتم دوباره او را ببینم. به کنار پنجره می‌روم. پنجره را باز می‌کنم و داخل خیابان را دید می‌زنم. نیمه شب است و کسی توی خیابان نیست. باد سردی توی صورتم می‌کوبد. چشمم به پنجره اتاق ساختمان روبرو می‌افتد. چراغ اتاقش روشن است و پرده‌ی آبی اتاقش شبیه پرده‌ی اتاق من است. سردم شده. پنجره را می‌بندم. بوی بدی احساس می‌کنم. بوی سیگار قاطی با بوی نا. یاد حرف زنم می‌افتم.
- این اتاق بوی پیرمرد میده. خودت هم شبیه پیرمردای زهوار‌ در ‌رفته ای.
دست به صورتم می‌کشم. احساس می‌کنم صورتم چروکیده و پیر شده است. احساس می‌کنم صورتم خاکستری است با سایه‌های سیاه. صورتم ترک برداشته و از زخم پیشانی‌ام خون بیرون زده است.
***
- مغار درگره چوب گردو
روی لبه‌ی پنجره مقداری خون خشکیده است. کنار پنجره می‌آیم و به اتاق نگاه می‌کنم. همه چیز به هم ریخته است. کتاب‌ها پخش زمین شده‌اند. مبل‌ها کثیف‌اند. قالی نمور است و خاک همه جا را گرفته است. گوشه‌ی پنجره عنکبوت لانه کرده است و برگ‌های گلدان گل قاشقی زرد و سفید شده‌اند. آشپزخانه که دیگر دیدن ندارد. توی ظرف شویی پر از سوسک‌های ریز ریز است. خانه بوی بدی می‌دهد. تنها چیزی که به نظر تمیز می‌آید مجسمه‌ی چوبی چهره‌ی خودم است که روی طاقچه است و هنوز نتوانسته‌ام تمامش کنم. از چهره، چشم‌ها، دماغ، مو و گوش‌ها را درآورده‌ام، اما هنوز لب‌ها، فک و گردن کار دارند. الان یک سال است که مغار توی لب بالایی گیر کرده است. روی لب یک گره شبیه تب‌خال هست که می‌ترسم روی آن کار کنم. به طرفش می‌روم و با دستمال آن را تمیز می‌کنم. کنار مجسمه عکس آزی توی قاب است. روی شیشه‌ی قاب را خاک گرفته است. آزی توی قاب لبخند زده است. همان روز که با هم کوه می‌رفتیم این عکس را از او گرفتم و بعد قابش کردم و آن را روی طاقچه بغل دست قرص‌هایم گذاشتم. می‌خواست همیشه یادم باشد که قرص‌هایم را بخورم. وقتی می‌خواهم شیشه‌ی قاب را تمیز کنم از دستم می‌افتد و می‌شکند. دست که به طرفش می‌برم، دستم به لبه‌ی شیشه می‌گیرد و زخم می‌شود. چوب قاب را هم موریانه خورده است. به دستشویی می‌روم. دستشویی پر از آب است. شیر آب باز بوده و آب بالا آمده است. به تصویر خودم توی آیینه که نگاه می‌کنم سرم گیج می‌رود. احساس می‌کنم سرم دارد پوک می‌شود. مشتی آب به صورتم می‌زنم و بعد توی هال روی زمین دراز می‌کشم و چشم‌هایم را می‌بندم. سردی آب صورتم و ضربان شقیقه‌هایم را به خوبی احساس می‌کنم. چشم که باز می‌کنم مجسمه بالای سرم است. اصلن شباهتی به من ندارد. صورتش پر از تراشه‌های ریزریز است و هنوز سمباده‌اش نکرده‌ام. اما هیچ شباهتی به من ندارد. دماغش بزرگ از کار درآمده و چشم‌هایش ظریف نیست. بیشتر شبیه مجسمه‌های موایی است.
- شاید تو واقعن همین باشی، کسی چه میدونه؟
- شاید اشتباه کردم. نمی‌دونم. من رنگ رو دوس نداشتم.
فایده ندارد. باید قرص بخورم تا آرام شوم. اما قرص‌هایم روی طاقچه نیست. چشمم به قاب می‌افتد. موریانه‌ها مثل دانه‌های سفیدی که در حال حرکت هستند، یواش روی شیشه وول می‌خورند. لبخند آرام آزی پشت شیشه‌ی خاک گرفته‌ی قاب و خاکه‌های لانه‌ی موریانه روی آن حالم را بد می‌کند. بی‌اختیار موریانه‌ها را لگد می‌کنم. شیشه‌ها خرد خرد می‌شوند. گوشه‌ی لب آزی هم پاره شده است. دوباره سرم گیج می‌رود و زمین می‌خورم. باید هر طوری شده قرص‌ها را پیدا کنم؛ اما اتاق آن قدر به هم ریخته است که پیدا کردن قرص‌ها به این سادگی نیست. 
- من دیگه به این قبرستون برنمی‌گردم جنازه. من دیگه به این قبرستون. من دیگه به این.
روی زمین زانو می‌زنم. سرم سنگین است. پیشانی‌ام را کف هال روی موزاییک‌های سرد می‌گذارم. تمام بدنم عرق کرده ‌است. چشم‌هایم دودو می‌زنند. نفسم بند آمده است. ضربان شقیقه‌هایم مثل پتک توی سرم  می‌کوبد. ترسیده‌ام. اگر قرص‌ها را پیدا نکنم شاید دیگر.
همانطور که روی موزاییک‌ها دراز کشیده‌ام. چشمم به قرص‌هایم زیرکاناپه می‌افتد. سینه خیز به سمت آن‌ها می‌روم و چند تا قرص بالا می‌اندازم. همان جا خوابم می‌برد. نمی‌دانم چقدر خوابیده‌ام اما وقتی بیدار می‌شوم احساس می‌کنم هیچ وزنی ندارم. تمام بدنم درد می‌کند. دست که به پیشانی‌ام می‌کشم دستم خونی می‌شود. به خون روی دستم که نگاه می‌کنم، وحشت می‌کنم. چند دانه‌ی سفید ریز توی خون روی دستم وول می‌خورند. از توی کابینت یک باند می‌آورم و سرم را باندپیچی می‌کنم. هیچوقت از دکتر رفتن خوشم نیامده است. اما آن قدر ترسیده‌ام که زود آماده می‌شوم تا به دکتر بروم. اورژانس شلوغ است. پرستارها مرتب در رفت و آمدند. روی یکی از تخت‌ها دراز می‌کشم و منتظر می‌مانم. سال‌های سال است که همه چیز برایم عادی شده است و دیگر تعجب نمی‌کنم، اما همین چند دقیقه‌ی پیش، توی خیابان، وسط ازدحام جمعیت، خودم را دیدم. ■
شهریار قنبری



. داستان کوتاه من یک مقتولم 
نام داستان: "من یک مقتولم"
نویسنده: فاطیما فاطری
فرمت: PDF
حجم: 62 کیلوبایت
برای دانلود نسخه pdf داستان روی تصویر زیر کلیک کنید.

http://true-story.blogfa.com

 این مطلب برای محیط وبلاگ Bayan.ir  توسط  novelshin گردآوری شده است

همچنین متن این داستان را می‌‌توانید در ادامه مطلب بخوانید.

من یک مقتولم
در ظهری سنگین از گرما که گل های گلادیولس در هوای چهل و دو درجه می‌پلاسیدند من توسط بابایم کشته شدم.
بابایم وسایل کوهنوردی‌اش را برداشت. ساده‌ترین چیزهایی که همیشه برای بالارفتن ازکوه بر می‌داشت. چند ساندویج دست پیچ، یک بطری آب معدنی کوهرنگ، یک عدد موز نیمه سیاه. کوله را پشتش انداخت. کم حوصله نوک پنجه‌ها را توی کتانی‌های کف عاج فرو کرد. تا انگشت‌ها جا باز کنند چند فحش به اجداد ندیده‌اش داد. تازگی‌ها با خودش بد عنقی می‌کرد. دفترچه جلد چرمی را بر می‌داشت که گاهی در آن می‌نوشت. شاید سر و سرش با خودکشی از همین جا آب می‌خورد. دفعه قبل که بالای کوه زیر پایش را خالی کرد تا عملاً خودکشی کند، به سنگی آویز شد و خودش را بالا کشید. نتوانسته بود با مرگ کنار بیاید یا چه می‌دانم ترسیده بود. در دفترش چیزی در این مورد ننوشت که اغلب می‌نوشت. می‌خواست حماقتش را پنهان کند و یا فراموش. اما نکرد.
توی گرگ و میش هوا می‌رویم. صدای کش‌دار آوازش توی هوا تاب می‌خورد و گم می‌شود. نمی‌شود حدس زد بابایم تا چه اندازه از زندگی بیزار است. می‌دانم آنقدر هست که مرا دوست نداشته باشد. من که مدت‌هاست در پشتش مانده‌ام. حتی دخترک کوزه به دست کنار چشمه هم نتوانست دلش را بلرزاند و او را عاشق کند. آنقدر که زندگی را دوست داشته باشد و مرا.
صدایش مثل اردکی نرگوش می‌خراشد. نفس کم می‌آورد و صدای جیغ مانندش قطع می‌شود. زمزمه می‌کند. از همان شعرهایی که در انجمن ادبی می‌خواند و آن‌ها به پوزخند می‌گفتند:
- آقا این که شعر نیست!
- چند سالتونه؟
- خب هنوز فرصت دارید تا بپزیدش!
بابایم جلوشان در‌آمد: "من آشپز نیستم آقا! شاعرم. همه خندیدند. آن‌ها که نخندیدند چپ چپ نگاهش کردند. بابایم آدم احمقی به نظر نمی‌آمد. کمی دلخور و حساس بود آن قدر که او را احمق به نظر بیاورد اما حقیقتاً احمق نبود.
خط مورب افق، آسمان و زمین را از هم جدا کرده است. خورشید با شعاعی نارنجی آسمان را رنگ می‌زند. بابایم کوله‌اش را روی پشتش جا به‌ جا می‌کند فشار کوله کلافه‌ام می‌کند. محو تماشای خورشید می‌شود. می‌گوید: "مگر آسمان چه قدر می‌تواند خورشید بزاید. فردا بزاید پس فردا و پسین فردا و فرداها." عین شعر‌هایش حرف می‌زند که می‌گفتند دهن کجی به دنیا و آدم‌هاست. خودش می‌گفت شاعر است نه آدمی که به دنیا و آدم‌ها دهن کجی کند. فکرکردم مشکل از بابایم نیست که می‌خواهد خودش را بکشد از زمانه است فکر کردم مزخرف می‌گویم.
بابایم بیشتر اوقات سرش توی کتاب بود اما هیچ کتابی نتوانست او را عاقل کند تا تصمیمش را عوض کند و نظرش را در مورد من تغییر دهد. اینکه خودش را دوست داشته باشد و مرا. آنقدر ایستاد تا خورشید از کوه بالا آمد. کوه‌های کرکس به نظر خیلی نزدیک می‌آمدند اما هر چه می‌رفتیم از ما بیشتر دور می‌شدند. به دلم آمده بود این آخرین مرتبه است که مسیر را می‌آییم. دستش برایم رو شده بود که تصمیمش جدی است. شیب راه مانع از آن بود تا سریع راه برود. گرمای خورشید جان می‌گرفت و آفتاب کوه، پوست را می‌سوزاند. به دامنه که رسیدیم راه رفته را نگاه کرد. عادت نداشت مسیر آمده را نگاه کند. نفس نفس سینه‌اش نفسم را تنگ کرد. عمیق نفس کشید، کوله‌اش را باز کرد. بطری کوهرنگ را یک نفس بالا کشید. خنکی‌اش سر حالم آورد. ایستاد درست در نقطه‌ای که باید می‌ایستاد. روی سنگی لغزنده کله پا شد. آسمان به زمین آمد. زمین به آسمان رفت. تصاویر بدون لحظه‌ای مکث از جلو چشمانش پریدند. روی دامنه قل خورد و پایین رفت. جایی از سرش به تیزی سنگ گرفت.
حالا ما آن پایینیم. ساکت و ساکن. بابایم بدون شک مرده است. من همزمان با او مرده‌ام. فردا آمده است هنوز آن پایینیم.
- هی یکی پرت شده پایین!
- مرده؟!
- گمونم.
چشم‌های بابایم به نقطه‌ای خیره است که هیچ کجا نیست.
- بدنش که سرد شده!؟
- ببین! یه کوله اینجاست.
 دفترچه جلد چرمی، مداد پاک‌کن، ساندویچ‌های دست‌پیچ، بطری خالی کوهرنگ مچاله بیرون می‌افتند.
- تنها اون بالا چیکار می‌کرده؟
دفترچه را ورق می‌زنند. چشمشان به آن چند خط می‌افتد که برای من نوشته است. همیشه برایم می‌نوشت. مثل عذر خواهی است. خواسته ببخشمش. از این که نخواسته چشمانم را به روی جهانی باز کند که هیچ وقت دوستش نداشته است. ببخشمش برای اینکه نخواسته مرتکب جنایتی شود که دیگران در حق او مرتکب شده‌اند. نوشته اگر عاشق دختر کنار چشمه می‌شد، حتماً مرتکب این جنایت می‌شد.
- چی نوشته؟
- انگار یارو حسابی قاطی داشته.
حالا من مرده‌ام. در ظهری سنگین از گرما که گل‌های گلا در هوای چهل و دو درجه می‌پلاسند. من بابایم را بخشیده‌ام بدون این که او را درک کرده باشم. ولی این دلیل نمی‌شود که نگویم. من یک مقتولم.

فاطیما فاطری

 وبلاگ داستان کوتاه کلیک کنید to 

با یادی از علی عمو» نخستین نویسنده گیلانی داستان‌های کوتاه فارسی

بهترین داستان کوتاه گیلکی و فارسی انتخاب می شود
نگاه ایران/ گروه فرهنگی: انتخاب بهترین داستان کوتاه گیلکی و فارسی با عنوان جایزه داستان گیلان» با محوریت موضوعی گیلان اسفند ۹۴ در رشت برگزار می شود. این فراخوان یادمان علی عمو» نخستین نویسنده گیلانی داستان های کوتاه فارسی است و توسط مجله فرهنگی و اجتماعی دیلمان و مجمع اسلامی فرهنگیان گیلان برگزار می شود. جایزه داستان گیلان به دو اثر برگزیده در دو بخش داستان کوتاه فارسی و گیلکی جایزه ویژه اعطا خواهد کرد. همچنین داستان های برگزیده در ویژه نامه داستان گیلان مجله دیلمان منتشر می شود. برای مورد تایید بودن داستان کوتاه نیز شرایطی تعیین شده است. هر داستان می بایست به نوعی با گیلان مرتبط باشد و از ۳ هزار کلمه بیشتر نباشد. همچنین فایل های ورد ارسالی نویسندگان باید بی نقص باشد و به درستی در ایمیل پیوست شود. مهلت ارسال آثار تا ۲۰ بهمن ۹۴ است و علاقمندان می توانند تا سه داستان برگزیده خود را به آدرس deylamanmag@gmail. com ارسال نمایند. علاوه بر این به همراه داستان های ارسالی، باید اطلاعات تماس نویسنده؛ نام و نام خانوادگی، عکس نویسنده، آدرس پستی، ایمیل و شماره تماسی در دسترس، قید شود. علاقمندان درصورت هرگونه سوال می توانند با شماره تماس حاصل بگیرند

آشوبزدگی در تقدیر ، هاشور زدگی در تقویم
وقتی به دنیا رسیدم تقویم تا کمر دو لا شده بود و تقدیر خمیده بود ' اولین چیزی که یاد گرفتم این حقیقت تلخ بود که قدم به سیب های روی شاخه نمیرسه ، اولین تصویری که به یادم مونده مربوط به شهریور سال ۱۳۶۸ بود ، من با موی گندمی و پوست سفید و چشمای عسلی ، یه شلوارک سفید راه راه و تیشرت آستین کوتاهی که همجنس و هم رنگ و همراهه شلوارک تن داشتم، نمیدونستم چه خبره ، چون سه سال داشتم ، شایدم کمتر
بین دو دختر گیر افتاده بودم و هر کدوم یکی از دستام را دودستی گرفته بود و سمتی میکشید ، حین کش مکش یک لنگه از دمپایی سرخ رنگم در اومد و من تمام تمرکز خودم رو سر این نکته گذاشته بودم که یکجوری این دعوا و مرافه رو جهت دهی کنم تا قدم های ی و عقب جلوم به دمپایی ختم بشه و مجدد بپوشمش. میشنیدم که یکی از دخترای پنج شش ساله زیر لب و با خشم زمزمه میکرد ؛ ما هشت تا ابجی هستیم ، داداشی نداریم ، بایستی اینو بدی به ماااا
دیگری که کمی شبیه خودم بود و بیشتر برام آشنا به نظر می رسید منو دو دستی سمت خودش میکشید و دندان هاش رو از سر غیض به هم میسابید و میگفت :
ولش کننننن الان خرابش میکنی. واسه خودمه.

در این وانفسا ، کف پای ام از شدت گرمای ظهر تابستان و آسفالت داغ کوچه میسوخت و ناگزیر پای ام را بر روی ان دیگر پایم گذاشته بودم و همچون عیسی به صلیب کشیده شده بودم . عاقبت صدای یک زن که گویی مادرم بود از داخل خانه ای که حیاطش درخت سیب های گلاب داشت شنیده شد و گفت ؛ شرمین ؟ شروین ؟ بیاید خونه نهار بخورید.

دو دختر ناگهان دست از لجبازی کشیدند و کسی به دیگری گفت ؛ خب پس غروب از دوباره می ایم و باقی این بازی رو انجام میدیم . دقیقا هم بایستی از همین نقطه ادامه اش رو بازی کنیم ،
سپس با تکه کلوخی از گچ ، یک خط بروی زمین کشید که شبیه جای پای من بود .

ظاهرا همسایه ی لاهیجانی مان ، در حسرت ان بود که صاحب فرزند پسر شود ولی هشت مرتبه دختر پشت دختر زاییده بود و از چهارده ساله داشت تا به کوچکترینش که همبازی من و شرمین بود . اسم یکی از دخترانشان را گذاشته بودند ؛ غزبس یعنی دیگه دختر بسه ولی ظاهرا افاقه نکرده بود و باز هم سالی یک دختر به دنیا اورده بود آخرینش همسن شرمین بود . به اسم هنگامه .
آن ظهردم تابستانی گذشت و
عاقبت نیز به یاد ندارم چه شد ولی دومین صحنه ی زندگانی ام بر روی این کره ی خاکی و این زمین اجاره ای را چه تلخ به یاد دارم ، البته اعتراف میکنم که ان لحظات از عمق ماجرا بیخبر بودم و فقط شب بود ، آسمان سرخ بود ، صدای جیغ شیون و تخریب خانه ها یکی پس از دیگری و درب چوبی خانه که تا پاشنه در زمین فرو رفته بود و پنجره ای که مادرم با دستانش شکست و اول خواهرم شرمین را از پنجره به بیرون انداخت و سپس یک متکای بزرگ را در آغوش کشید و خودش را سپر ان متکا کرد و به بیرون از پنجره خودش را پرت کرد ، او خیال میکرده ان متکای بزرگ که در اغوشش داشت ، من بوده ام و انقدر در تاریکی و هیاهو و زمین لرزه ی شدید هول شده بوده که تا دقایقی بعد و از نور ماهتاب چشمش به متکا افتاده و فهمیده که اشتباه کرده ، او قصد ورود به خانه ای را داشت که دیگر نه درب داشت و نه دیوار ، سقف نیز بروی فرش نشسته بود و من نیز بخوبی به یاد دارم که در میان بوهت و حیرت همگان و بعد از چند دقیقه ی نامعلوم و با سری شکسته و بدنی کبود و سراسر خاک الود و شوکه با دهانی نیمه باز ، توسط پدرم چگونه از زیر اوار در امدم و چشمم به درخت سیب افتاد و از اینکه بر روی زمین افتاده و شکسته خوشحال شدم چون به خیالم اکنون دیگر دستم به سیب های گلاب می رسید .
بگذریم
ان شب صدای گریه ی زن همسایه و صف دخترانش به ترتیب قد ، و صدای شرمین که ارام خندید و مادرم ما را به کناری کشاند و با جدیت گفت ؛ بچه ها حق ندارید بخندید حق ندارید بازیگوشی کنید حق ندارید جایی برید ،
شرمین پرسیده بود؛ چرا؟
مادر با دستانی خون الود موی صاف شرمین را به کناری زد و گفت ؛ آقای همسایه زیر آوار مونده ، احتمالا فوت شده ، الان اونا عذا دار هستن ، الان میتونید برید و اروم از سیب های گلاب درختمون که شکسته و افتاده زمین ، یکی یه دونه بردارید و ببرید بدید به دخترای همسایه

دیگر به یاد ندارم چه شد ، ماشین نبود و جاده ی بسته ، پیمودن مسیر صعب العبور در نیمه شب ، با حالتی غیر عادی همچون مجرمین در حال فرار ، و گرسنگی و تشنگی و من که کودکی دو سال و نیمه بودم و در آغوش یک زن مهربان خواب و گاه بیدار و عاقبت یک خودروی گذری و پشت وانت تا به اولین آبادی و چشمان مضطرب زنی که پیوسته مرا ناز میداد و نوازش میکرد و صفی از دختران قد و نیم قد و آشنا که همراه مان می آمدند و صدای آشنای دخترک همسایه و پر کردن جای خالیه شرمین .
من نمی دانستم که در دل حادثه ، یک حادثه ی دیگر در کمین است .
چندی گذشت و
!

به شهر خودمان یعنی لاهیجان آمدیم و خانه ای بزرگ و قدیمی کرایه کردیم و من تمام وقت مشغول نظاره بودم ، شاهد شب گریه های مادر و ناله بودم .
انقدر خواهر داشتم که خودم شوکه بودم و از همه صمیمی تر هم خواهری با اسم هنگامه بود که بواسطه ی سه سال بزرگ تر بودن از من ، خیلی عاقل تر بنظر می رسید و الگوی من و راهنمای من بود .
جالب این بود که اسم هیچ کدام از خواهر های من شرمین نبود ، و گاهی مادر میگفت ؛ من میرم سر و گوش اب بدم ببینم کسی شک نکرده باشه ، شما مراقب هم باشید تا برگردم .
برایم پر واضح بود که مادر تغییرات اساسی کرده ، زیرا مآدر شبیه زن عزآدار همسایه شده بود . منتهای مراتب برایم تفاوتی نداشت چون از مفهوم و ماهیت پدیده ای با نام " خانواده" بیخبر بودم. خب مگر در دو سال و نیمی یک کودک چقدر میفهمد؟. هرآنقدری که میدانم که من تک تک خاطرات را به حافظه سپردم و همین خاطرات سبب بروز تناقض و دوگانگی در آینده ام شد؟.
آن زمان خواهرم
هنگامه در غیاب مادر سریع کفشهای بزرگ مادر را پا میکرد و عینک بی شیشه ای را به چشم میگذاشت و ژست خاصی میگرفت کمی اخم میکرد و چند قدمی بالا پایین میرفت و دستش را به کمر میزد و ادای ادم بزرگ ها را در میاورد و میگفت ؛
پسرک کله پوک هیچ میدونی چی شده؟

من هم طبیعتا با دهانی نیمه باز و حالتی گنگ و گیج یک جمله ی تکراری و همیشگی را بکار میبردم و بی اختیار زیر لب میگفتم ؛
چلاااا؟ (چرا؟)
هنگامه : پسرک کله قندی ! هیچ حواست هست که از بس عجله کردیم و بخآطر تو مجبور شدیم سریع راه بیافتیم و هول هولکی اسباب کشی کردیم که پاک یادمون رفت پدر رو با خودمون بیاریم
من نیز خیره به او میگفتم : چلااا؟
او ادامه میداد ؛ پدر زیر آوار جا موندش . الان بایستی یه دونه جدیدش رو درست کنیم ، فهمیدی؟
من ؛ چلااا؟
هنگامه : بایستی کت شلوار پدر رو بپوشیم دو تایی ، تو قسمت شلوارشی و منم میرم قسمت کت . اما بایستی قبلش برای من سیبیل بزاریم ، فهمیدی؟
من نیز تایید میکردم و میگفتم : آره بایستی سیبیل بزاریم ، سیبیل خوبه ولی چلاا؟.
خلاصه امر که انگاری واقعا ما ، پدر رو زیر آوار جا گذاشته بودیم اون هم به وقت تب تند گرمای تابستان سال هزار و سیصد و شش و هشت. *

* : ( ۱۳۶۸ زله ی ۶/۸ ریشتر در رودبار استان گیلان)

ولی نکته ی متناقضی وجود داشت که به چشمان خردسال و عقل کم من جلب توجه نکرد ، اما در عوض به خاطرم موندش که لحظه ی نجات شخص پدرم بود که اومد و از زیر اوار من رو در اورد ، پس چطور خواهرم میگه پدرم زیر اوار فوت شده ؟ چرا خواهرم اسمش دیگه شرمین نیست و اسمش هنگامه شده ؟!. خب قبلا من بودم شرمین و خونه ی درخت سیب گلاب و مادرم و پدرم . ولی الان مادرم هربار قبل خروج به تک تک خواهر های قد و نیم قدم سفارش میکنه که مبادا منو اذیت کنن ، مبادا به کسی بگن که قضیه چیه !
تمام سالهای زندگیم تا به بیست سالگی با این شک و شبهه و تردیدهای ناتمام زندگی کردم و این خاطرات رو هزار بار برای خآنواده ام بازگو کردم و اونها ابتدا سکوت کردند و نگاهی به همدیگه انداختن و هربار همگی با هم زدند زیر خنده و قشقش خندیدند و گفتند که ; پسر تو دیوانه شدی. این چرت پرت ها چیه که از خودت در آوردی و میگی ،
اونقدر مطمین بودم که خانواده ام با من صادق هستن که واقعا به سلامت عقل خودم شک کردم ، و دکتر رفتم ، و مدتی گذشت و مادر فوت شد ، رفته بودم ثبت احوال و بعد دنبال انحصار وراثت که یکبار متصدی پرسید ؛ شما چه نصبتی با متوفی دارید؟
گفتم مادرم بودند .
متصدی نگاهی به شناسنامه کرد و نگاهی به من و پرسید؛ اسمتون چیه؟
-شهروز
متصدی ؛ نگاهی به شناسنامه انداخت و گفت ؛ متوفی که پسر نداره . .


آخرین ارسال ها

آخرین جستجو ها

وبلاگ کمیته تحصیلات تکمیلی مخابرات، دانشگاه صنعتی قوچان Instagram من و من تیک تاک کلیپ بانک لینک های دانلود فیلم ، دانلود سریال و دانلود آهنگ میباشد. دانلود موزیک های ایرانی جدید یک برنامه نویس وب - قالب بلاگ بیان مشاوره پرورش شترمرغ بیت‌کوینر اسپرت دوربین | ویدئو دیتا پروژکتور ، وایت برد هوشمند و پرده نمایش ، ویدئو دیتا پروژکتور ، وایت برد هوشمند ، پرده نمایش برترین110